مسأله 39. «آب قلیل»، آبی است که از زمین نجوشد و از کر کمتر باشد و آب مذکور اگر روی چیز نجس بریزد، یا چیز نجس به آن برسد، نجس می‌‌شود؛ ولی اگر از بالا روی شیء نجس بریزد، مقداری که به آن شیء می‌‌رسد نجس است و مقداری که به آن شیء نرسیده، پاک می‌باشد.
مسأله 40. آب قلیلی که هنگام شستن شیء نجس یا بعد از آن، خود به خود یا با فشار دادن و مانند آن، از آن شیء جدا می‌‌گردد، «غُساله» نامیده می‌شود و نجس می‌باشد؛
البتّه در صورتی که قبل از ریختن آب، عین نجاست در شیء متنجّس وجود نداشته باشد، نجاست غساله بنابر احتیاط واجب است و در هر صورت، فرقی ندارد که آن شیء از اشیائی باشد که با یک بار شستن پاک می‌شود یا آنکه برای پاک شدن باید بیش از یک بار شسته شود[1] و در مواردی که نیاز به بیش از یک بار شستن است، فرقی ندارد که غسالۀ دفعۀ آخر شستن باشد یا قبل از آن.
مسأله 41. آب قلیلی که با آن مخرج ادرار و مدفوع را می‌‌شویند با پنج شرط، چیزی را که با آن برخورد کند نجس نمی‌‌کند:
اوّل: آنکه بو یا رنگ یا مزۀ نجاست نگرفته باشد؛
دوّم: نجاستی از بیرون به آن نرسیده باشد؛
سوّم: نجاست دیگری مثل خون با ادرار یا مدفوع بیرون نیامده باشد؛
چهارم: ذرّه‌‌های مدفوع در آب پیدا نباشد؛
پنجم: بیشتر از مقدار معمول، نجاست به اطراف مخرج نرسیده باشد.