مسأله 1755. فردی که از وطنش حرکت میکند، در صورتی که به «حدّ ترخّص» برسد نمازش شکسته می‌شود و امّا در غیر وطن، حدّ ترخّص اثرى ندارد و همین که از شهر یا روستای محلّ اقامت به قصد پیمودن مسافت شرعی خارج شود، نمازش شکسته است.
مسأله 1756. «حدّ ترخّص»، جایى است که اهل شهر - حتّى آنها که در توابع آن هستند - به جهت دور شدن مسافر، نتوانند او را ببیند و نشانۀ آن این است که او نتواند اهل شهر و توابع آن را ببیند.
مسأله 1757. مسافرى که به وطنش برمیگردد، تا وقتى وارد وطنش نشده، باید نماز را شکسته بخواند و در این رابطه رسیدن به حدّ ترخّص، اثری ندارد. همچنین، مسافرى که میخواهد دَه روز در محلّى بماند تا وقتی که به آن محلّ نرسیده، نمازش شکسته است.
مسأله 1758. هر گاه شهر یا روستا در بلندى باشد که اهل آن از دور دیده شود، یا به قدرى گود باشد که اگر انسان کمى دور شود اهل آن را نبیند، فردی از اهالى آن شهر که مسافرت میکند، وقتى به اندازه‏اى دور شود که اگر آن شهر در زمین هموار بود، اهلش از آنجا دیده نمیشد، باید نماز خود را شکسته بخواند و نیز اگر پستى و بلندى راه بیشتر از معمول باشد، باید ملاحظۀ معمول را بنماید.
مسأله 1759. کسى که در کشتى یا قطار نشسته و قبل از رسیدن به حدّ ترخّص به نیّت نماز تمام مشغول نماز شود، ولى قبل از رکوع رکعت سوّم به حدّ ترخّص برسد، باید نمازش را شکسته به‌جا آورد و اگر بعد از رسیدن به حدّ رکوع رکعت سوّم و پس از آن به حدّ ترخّص برسد، نمازش را رها نموده و باید نماز دیگری را شکسته به‌جا آورد و تمام کردن نماز اوّل لازم نیست.
مسأله 1760. اگر بینایی فرد، غیر معمولى باشد، در محلّى باید نماز را شکسته بخواند که افراد معمولی، اهل آخر شهر را نبینند و ملاک، دیدن با چشم است، نه با دوربین و ابزار.
همچنین، اگر به علّت وزش باد یا طوفان، گرد و غبار فضا را فرا گرفته یا هوا مه آلود است، در مکانی باید نماز را شکسته بخواند که اگر هوا صاف و بدون گرد و غبار و مه باشد اهل آخر شهر را نبیند.
مسأله 1761. اگر فرد هنگامی که سفر میرود شک کند که به حدّ ترخّص رسیده یا نه، باید نمازش را تمام بخواند.
مسأله 1762. اگر کسی یقین یا اطمینان داشته باشد که به حدّ ترخّص نرسیده یا شک داشته باشد که به حدّ ترخّص رسیده یا نه و نماز را تمام بخواند، سپس معلوم شود که در وقت نماز به حدّ ترخّص رسیده بوده، چنانچه هنوز وقت باقی و در مسافرت است باید نمازش را دوباره شکسته بخواند و اگر در این حال نماز را نخواند، باید قضای آن را مطابق با وظیفۀ آخر وقت انجام دهد و امّا اگر بعد از گذشتن وقت بفهمد اشتباه کرده، قضای نماز واجب نیست.
مسأله 1763. اگر کسى یقین یا اطمینان پیدا کند که به حدّ ترخّص رسیده و نماز را شکسته به‌جا آورد سپس معلوم شود که در وقت نماز به حدّ ترخّص نرسیده بوده، باید نماز را دوباره به‌جا آورد؛
پس چنانچه در این حال هنوز به حدّ ترخّص نرسیده باشد، باید نماز را تمام بخواند و در صورتى که از حدّ ترخّص گذشته باشد، نماز را شکسته به‌جا آورد و اگر وقت گذشته، نماز را مطابق وظیفه‏اش در آخر وقت آن به‌جا آورد.