مسأله 1139. آنچه بابت کفّاره به فقیر داده مى­شود (در کفّارۀ قسم و ملحق به آن) لازم است عرفاً لباس شمرده شود و به وی تحویل داده و تملیک گردد، هرچند لباسی باشد که قبلاً از آن استفاده شده است؛
البتّه، لباس باید طوری پاره یا کهنه نباشد که بعد از مدّت کوتاهى از بین برود یا غیر قابل استفاده گردد و دادن کفش، جوراب، کلاه، عمامه، شال، کمربند و مانند آن کافى نمی­باشد.
شایان ذکر است، اعطای یک لباس و جامه (مانند شلوار یا پیراهن) به هر فقیر کافى است، هرچند مستحب است به هر فقیر دو لباس بدهد؛ بلکه در صورت توانایى، این امر مطابق با احتیاط مستحب نیز مى­باشد.
مسأله 1140. در مواردی که لباس بابت کفّاره به فقیر داده می‌شود، فرقی بین مرد و زن نیست؛ ولى کافی بودن لباس بسیار کوچک (مانند لباس برای بچّۀ یک ماهه یا دو ماهه) محلّ اشکال است و مراعات مقتضای احتیاط در این مورد ترک نشود.
شایان ذکر است، در مورد نابالغ یا مجنون یا سفیه لازم است لباس را به ولىّ شرعی او تحویل داده تا آن را برای وی تملّک نماید و تحویل دادن به خود آنان کافی نیست.
مسأله 1141. اعطای لباس مردانه به زن فقیر یا لباس زنانه به مرد فقیر و نیز لباس کوچک به فقیر بزرگسال بابت کفّاره، کافى نیست و اعطای لباسى که از ابریشم خالص است به فقیر مرد محلّ اشکال می‌باشد و مراعات مقتضای احتیاط در این مورد ترک نشود.
مسأله 1142. اعطای پارچه به فقیر جهت دوختن لباس، بابت کفّاره کافى نیست؛ ولى اگر پارچه­ای را با اجرت خیّاطى آن به فقیر بدهد تا با آن لباس بدوزد، سپس آن را به عنوان کفّاره قبول نماید، اشکال ندارد؛ ولى باید فرد مطمئن باشد که فقیر این کار را انجام خواهد داد.