مسأله 745. فردی که اقدام به سقط عمدی جنین بعد از دمیده شدن روح نموده، بنابر فتویٰ کفّارۀ جمع بر او واجب می­شود و اگر سقط، عمدی نباشد، باید کفّارۀ مرتّبه بدهد.[1]
این حکم بنابر احتیاط واجب، در موردی که روح در جنین دمیده نشده باشد نیز جاری است و همین طور، در مواردی که شرعاً سقط جنین جایز است، ثابت شدن کفّاره بنابر احتیاط واجب می­باشد.
مسأله 746. اگر فردی سبب سقط جنین شود، ولی طوری باشد که عرفاً فرد مذکور از بین برنده و تلف کنندۀ جنین محسوب نشود، مانند آنچه در متن مسألۀ «740» ذکر شد، کفّاره بر وی واجب نمی ­شود؛
امّا اگر به گونه­ای باشد که عرفاً فرد مذکور از بین برنده و تلف کنندۀ جنین محسوب شود، بر عهدۀ وی کفّاره واجب می­شود؛ مانند اینکه پزشک دارویی را برای زن تجویز نماید که می­داند موجب سقط جنین می­شود و زن بدون اطلاع از این امر از دارو استفاده کند و جنین سقط شود که در این صورت، کفّاره بر پزشک واجب است.
مسأله 747. اگر دو یا چند نفر مباشر در سقط جنین باشند، کفّارۀ سقط جنین بر هر یک از آنان حسب نوع سقط - عمد یا غیر عمد - واجب است؛
همچنین، اگر فردی اقدام به سقط دو یا چند جنین نماید، برای هر کدام کفّارۀ جداگانه بر عهده­اش ثابت می­شود.[2]