مسأله 1676. اگر نمازگزار شک دارد که موجبات سجدۀ سهو را مرتکب شده است یا نه و بدین سبب شک می‌کند که سجدۀ سهو بر او واجب شده است یا نه، ‌لازم نیست آن را به‌جا آورد.
مسأله 1677. اگر انسان می‌‌داند سجدۀ سهو بر او واجب شده، ولی شک دارد آن را انجام داده یا نه، در صورتی که در محل است و هنوز زمان اقدام فوری (بعد از نماز) برای انجام آن از بین نرفته است، باید آن را به‌جا آورد، بلکه اگر فاصله شده و زمان اقدام فوری انجام آن گذشته، احتیاط واجب آن است که آن را انجام دهد، هرچند شک او بعد از وقت باشد.
مسأله 1678. کسی که می‌داند سجدۀ سهو بر او واجب شده، ولی شک دارد چند بار سجدۀ سهو بر او واجب است، به‌جا آوردن تعداد کمتر کافی است.
مسأله 1679. اگر نمازگزار بداند در هنگام انجام سجدۀ سهو، سهواً سه سجده کرده است، باید دوباره به کیفیّتی که گذشت، سجدۀ سهو به‌جا آورد.
همچنین، اگر بداند در هنگام انجام سجدۀ سهو یکی از دو سجدۀ مربوط به آن را به‌جا نیاورده، چنانچه فاصله زیاد نشده است، باید برگردد و سجدۀ مذکور را انجام دهد، سپس تشهّد و سلام سجدۀ سهو را به‌جا آورد و در صورتی که به‌جا آوردن سجدۀ دوّم به سبب فاصلۀ زیاد و از بین رفتن موالات ممکن نباشد، باید دوباره به کیفیّتی که گذشت، سجدۀ سهو به‌جا آورد.
مسأله 1680. اگر نمازگزار سجدۀ سهو را بعد از سلام نماز عمداً به‌جا نیاورد، معصیت کرده و بنابر احتیاط لازم، باید هر چه زودتر آن را انجام دهد و چنانچه سهواً به‌جا نیاورد، هر وقت یادش آمد باید فوراً انجام دهد و در هر دو صورت، لازم نیست نماز را دوباره بخواند.