کتب فتوایی » توضیح المسائل جامع جلد (2)
جستجو در:
بعضی از مواردی که قضای روزه، واجب است ←
→ مواردی که برای روزه دار مکروه شمرده شده است
احکام روزه قضا / بعضی از مواردی که قضای روزه، واجب نیست
مسأله 144. در موارد زیر لازم نیست مکلّف قضای روزه را انجام دهد:
1. اگر دیوانه عاقل شود، واجب نیست روزه‌های وقتی را که دیوانه بوده قضا نماید؛ مگر مورد استثنایی که در مسألۀ «5» ذکر شد.
2. هنگامی که فرد بالغ گردید، واجب نیست قضای روزه‌هایی را که در ایّام قبل از بلوغ نگرفته است به‌جا آورد.
3. اگر کافر مسلمان شود، واجب نیست روزه‌های وقتی را که کافر بوده قضا نماید.
4. اگر فرد بیهوش یا شخصی که در کُما است هوشیار گردد و از حالت بیهوشی یا کُما بیرون آید، روزه‌های روزهایی را که بیهوش بوده یا در کُما به سر می‌برده و نیّت روزه نداشته، لازم نیست قضا نماید؛ مگر مورد استثنایی که در مسألۀ «7» ذکر شد.
5. روزه‌هایی را که فرد مخالف، مطابق با مذهب خویش انجام داده است یا مطابق مذهب تشیّع - در صورتی که قصد قربت از او حاصل شده - به‌جا آورده است، بعد از آنکه شیعۀ دوازده امامی گردید، لازم نیست قضا نماید.
6. اگر فرد به دلیل بیماری یا حیض یا نفاس، روزۀ ماه رمضان را نگیرد و قبل از گذشت زمانی که بتواند آن روزه‌هایی را که نگرفته قضا کند، بمیرد، آن روزهها قضا ندارند؛ مثلاً پدری که در ماه مبارک رمضان به علّت بیماری روزه نگرفته و در روز عید فطر همان سال از دنیا رفته است، بر پسر بزرگ‌تر لازم نیست قضای روزه‌های او را بگیرد.
بعضی از مواردی که قضای روزه، واجب است ←
→ مواردی که برای روزه دار مکروه شمرده شده است
1. اگر دیوانه عاقل شود، واجب نیست روزه‌های وقتی را که دیوانه بوده قضا نماید؛ مگر مورد استثنایی که در مسألۀ «5» ذکر شد.
2. هنگامی که فرد بالغ گردید، واجب نیست قضای روزه‌هایی را که در ایّام قبل از بلوغ نگرفته است به‌جا آورد.
3. اگر کافر مسلمان شود، واجب نیست روزه‌های وقتی را که کافر بوده قضا نماید.
4. اگر فرد بیهوش یا شخصی که در کُما است هوشیار گردد و از حالت بیهوشی یا کُما بیرون آید، روزه‌های روزهایی را که بیهوش بوده یا در کُما به سر می‌برده و نیّت روزه نداشته، لازم نیست قضا نماید؛ مگر مورد استثنایی که در مسألۀ «7» ذکر شد.
5. روزه‌هایی را که فرد مخالف، مطابق با مذهب خویش انجام داده است یا مطابق مذهب تشیّع - در صورتی که قصد قربت از او حاصل شده - به‌جا آورده است، بعد از آنکه شیعۀ دوازده امامی گردید، لازم نیست قضا نماید.
6. اگر فرد به دلیل بیماری یا حیض یا نفاس، روزۀ ماه رمضان را نگیرد و قبل از گذشت زمانی که بتواند آن روزه‌هایی را که نگرفته قضا کند، بمیرد، آن روزهها قضا ندارند؛ مثلاً پدری که در ماه مبارک رمضان به علّت بیماری روزه نگرفته و در روز عید فطر همان سال از دنیا رفته است، بر پسر بزرگ‌تر لازم نیست قضای روزه‌های او را بگیرد.