مسأله 1147. منظور از فقیر - که مستحقّ دریافت کفّاره است - فقیرى است که توضیح آن در فصل «خمس»[1] بیان شد و لازم است فقیری که به وی کفّاره داده می‌شود، مسلمان بلکه بنابر احتیاط واجب شیعۀ دوازده امامى باشد؛
البتّه، در صورتى که شیعۀ دوازده امامى یافت نشود، پرداخت کفّاره به مسلمان غیر شیعه که از نظر فکرى مستضعف محسوب می­شود، اشکال ندارد؛ مگر آنکه ناصبى، یعنى دشمن اهل بیت(علیهم السلام) باشد.
مسأله 1148. کفّاره را نمی‌توان به کسی که نفقۀ او بر فرد کفّاره دهنده واجب است، پرداخت نمود (مانند پدر و مادر و فرزند و زوجه دائمى) و پرداخت آن به سایر خویشاوندان مستحقّ، جایز است؛ بلکه چه بسا افضل باشد.
مسأله 1149. اگر فرد بمیرد و کفّاره بدهکار باشد، چنانچه کسانی که واجب النّفقۀ او در زمان حیات بودند، فقیرند، می­توان کفّارۀ مذکور را - با رعایت سایر شرایط استحقاق - به آنان پرداخت.
مسأله 1150. کسی که کفّاره را در معصیت مصرف می‌کند، نباید کفّاره به او بدهند. همچنین، بنابر احتیاط واجب نباید پرداخت کفّاره به وی، کمک به گناه یا تشویق بر کار قبیح و ناپسند محسوب شود.
مسأله 1151. فقیرى که مستحقّ کفّاره می‌باشد، لازم نیست عادل باشد؛ ولى بنابر احتیاط واجب کفّاره به فقیرى که تارک الصّلاة یا شارب الخمر یا متجاهر به فسق است و آشکارا گناه مى­کند داده نشود.
مسأله 1152. فردی که سیّد نیست، مى­تواند کفّاره­اش را به فقیر سیّد بپردازد، هرچند احتیاط مستحب است که آن را به فقیر غیر سیّد بدهد.