مسأله 1699. منظور از «بیماری متّصل به فوت»، مرضی است که فرد همراه آن در معرض خطر و مرگ باشد؛ امّا شامل مواردی مانند تب خفیف یک روزه که اتّفاقاً و برخلاف معمول موجب مرگ فرد گردد، نمی‌شود.
مسأله 1700. اگر فرد مرضی داشته که او را در معرض فوت قرار داده، امّا به سبب دیگری مثل قتل یا تصادف یا... بمیرد، حکم مرض متّصل به فوت در مورد او جاری نمی‌شود و همۀ تصرّفات زمان بیماریش صحیح است.
مسأله 1701. اگر مرضی که فرد بر اثر آن از دنیا رفته طولانی باشد، حکم مرض متّصل به فوت، تنها نسبت به اواخر آن - که نزدیک به مرگش بوده - جاری می‌شود. بنابراین، تصرّفاتی که قبل از آن انجام داده، همگی صحیح و نافذ است.[1]
مسأله 1702. کسی که مریض نیست، ولی در معرض خطر مرگ است، مانند فردی که در خطّ مقدّم جبهه و در معرض اصابت تیر بوده یا در کشتی در حال غرق شدن یا هواپیمای در حالت سقوط قرار دارد، حکم بیماری که مرضش متّصل به مرگ است در مورد او جاری می‌شود.[2]