مسأله 1327. «قتل عمدی» در دو مورد محقّق می­شود:
الف. فرد قاتل با عملی که انجام می­دهد قصد کشتن مقتول را داشته باشد، هرچند عمل او معمولاً مستلزم قتل نباشد.
بنابراین، اگر فرد چیزی را که معمولاً موجب قتل نمی­شود، به سمت شخصی پرتاب کند به امید اینکه این عمل سبب کشتن آن شخص شود و فرد مذکور هم در اثر اصابت شیء پرتاب شده بمیرد، چنین عملی «قتل عمد» محسوب می­شود.
ب. فرد قاتل قصد کشتن مقتول را با عملش نداشته باشد، ولی عمل او معمولاً - هرچند نسبت به شخص مورد جنایت - موجب کشتن می­شود و فرد قاتل به این امر ملتفت باشد.
بنابراین، اگر فرد قصد زدن شخصی را داشته، ولی نمی­خواسته او را بکشد و کیفیّت زدن از جهت ابزار به کار رفته و شدّت ضربه و عضو محلّ اصابت و سایر امور به گونه­ای باشد که معمولاً منجر به قتل می­ شود و توجّه هم داشته باشد که کیفیّت مذکور معمولاً کشنده است، چنین عملی «قتل عمد» محسوب می­شود.
مثل اینکه فرد، شخصی را از بلندی به پایین پرت کند و پرت شدن از چنین ارتفاعی معمولاً موجب کشته شدن باشد و فرد پرت کننده به این امر ملتفت باشد.
مسأله 1328. در قتل عمد، لازم نیست برای قاتل احراز شود که عملش موجب قتل می‌شود. بنابراین، اگر احتمال عقلایی قتل هم بدهد کافی است که قاتل عمد محسوب شود؛
مثلاً اگر فرد اسلحه را به سمت سر شخصی نشانه بگیرد و ماشۀ آن را فشار دهد در حالی که احتمال معقول وجود فشنگ در آن را بدهد، ولی یقین به وجود فشنگ نداشته باشد و این امر موجب کشته شدن فرد مذکور گردد، کشتن او از قبیل «قتل عمد» خواهد بود.