«اعتبارات اسنادی» دو قسم است:
۱. اعتبار جهت واردات؛ در این مورد، فردی که خواهان وارد کردن کالاهای خارجی است به بانک رجوع کرده و خواستار افتتاح اعتبار می‌گردد؛ بانک متعهّد می‌شود اسناد کالاهای خارجی وارد شده را تسلیم صاحب اعتبار نماید و مبلغ آن را برای صادر کنندۀ کالا در خارج کشور، واریز کند.
پس از تمام شدن معامله با صادر کنندۀ کالا از طریق مکاتبه یا اینترنت یا مراجعه به وکیل وی در کشور و دریافت لیستی که کیفیّت و کمیّت کالاها را مشخّص می­کند و پرداخت بخشی از قیمت کالا به بانک، در نهایت بانک اسناد را تحویل گرفته و مبلغ کالا را برای فروشنده ارسال می­نماید.
۲. اعتبار برای صادرات؛ در این مورد کسی که خواهان صدور کالایی به خارج کشور است، معمولاً جهت دریافت وجوه مربوط به فروش کالاى خود و تسویه حساب با خریدار، این امر را موکول به افتتاح اعتبار اسنادى بانکى مى‌کند.
بر این اساس، خریدار در کشور خود جهت ارتباط با صادر کننده، نزد بانک، اعتباری افتتاح می­کند و این اعتبار از طریق سیستم بانکى به صادر کننده (یا فروشنده) ابلاغ می­گردد و بر اساس آن در نهایت بانک اسناد کالا را تحویل خریدار و مبلغ آن را پس از طیّ مراحل فوق، به صادر کننده تحویل می­دهد.
این دو قسم اعتبار، در حقیقت تفاوتی ندارند و اعتبار - چه برای واردات و چه برای صادرات - عبارت است از «تعهّد بانک به پرداخت بدهی مشتری (یعنی قیمت کالای خریداری‌شده) به فروشنده، و تسلیم اسناد آن به خریدار».
البتّه، یک نوع اعتبار دیگر نیز وجود دارد، به این شرح که «صادر کننده لیستی شامل کیفیّت و کمیّت کالاهای صادراتی را بی­آنکه معامله‌ای با وارد کننده صورت گرفته باشد، به بانک یا شعبۀ آن در کشور ارسال ­می­نماید و بانک نیز به نوبۀ خود، آن لیست را برای خریدار یا خریداران احتمالی می­فرستد؛ در صورتی که آن شخص یا اشخاص خواهان خرید کالای موصوف در لیست باشند، از بانک خواهان افتتاح اعتبار می‌شوند و بانک نیز پس از انعقاد قرارداد بین طرفین، به تحویل اسناد کالا و دریافت قیمت اقدام می­کند.