مسأله 182. صیغۀ عقد ازدواج که مرکّب از ایجاب و قبول است باید «به صورت لفظی» جاری شود[1] و مجرّد رضایت قلبی طرفین بدون خواندن صیغۀ عقد ازدواج کافی نیست.[2]
همچنین، بنابر احتیاط واجب اجرای صیغۀ عقد ازدواج با نوشتار یا اشاره­ای که معنای ایجاب و قبول را بفهماند برای غیر فرد لال یا گنگ کافی نیست؛
مسأله 183. صیغۀ عقد ازدواج، بنابر احتیاط واجب باید به «عربی» خوانده شود؛
امّا فردی که نمی­تواند به زبان عربی عقد را بخواند، اجرای آن به زبان غیر عربی - با رعایت سایر شرایط - توسط او کافی است و لازم نیست وکیل بگیرد؛
البتّه، باید الفاظ و عباراتی را بکار ببرد که معنای صیغۀ عربی - یعنی معنای «زَوَّجتُ» و «قَبِلْتُ» - را بفهماند؛ مثلاً ابتدا زن بگوید: «خودم را با مهریۀ پنج سکّۀ بهار آزادی به ازدواج دائم شما در آوردم» و بعد مرد بگوید: «این ازدواج را با مهر مذکور قبول کردم».
شایان ذکر است، اگر صیغۀ عقد طوری غلط خوانده شود که عرفاً ظهور در معنای مورد نظر نداشته باشد، عقد باطل است.