مسأله 252. اگر فردی غیر از زوج (مانند پدر وی) رضایت دهد که مال معیّنی از اموال وی، به صورت «عین شخصی» جهت مهریۀ ازدواج قرار گیرد و عقد ازدواج با همان مهریه انجام شود، مهر و عقد هر دو صحیح است؛
امّا قرار دادن مهر به صورت «دین بر ذمّۀ فردی غیر از زوج» محلّ اشکال است و مراعات مقتضای احتیاط در این مورد ترک نشود، هرچند با اذن یا اجازۀ وی باشد؛ البتّه اصل عقد صحیح است.
شایان ذکر اســــت، مهریـــه در ازدواج بچّۀ نابالــغ حکــم ویژه­ای دارد کـــه در مسألۀ «253» خواهد آمد.
مسأله 253. اگر ولیّ بچّۀ نابالغ (پدر یا جدّ پدری) او را به عقد ازداوج دیگری در آورد، در دو صورت ذیل، ولیّ بچه باید مهریۀ وی را بپردازد:
الف. فرد نابالغ در هنگام عقد مالی نداشته باشد؛
ب. ولیّ نابالغ ضامن[1] مهریه شود، هرچند وی (نابالغ) مال داشته باشد.
در غیر این دو مورد، چنانچه مهریۀ معیّن شده (مهر المسمّیٰ) بیش از مهر المثل نباشد یا ازدواج به بیش از مهر المثل به جهت رعایت مصلحت نابالغ صورت گرفته باشد، پدر یا جدّ پدری می­توانند مهر را از مال فرزند یا نوه بپردازند؛
امّا اگر ازدواج با بیشتر از مهر المثل به مصلحت نابالغ نباشد، عقد ازدواج صحیح است و در صورتی که فرزند یا نوه بعد از رسیدن به سنّ بلوغ و رشد، مهریۀ معیّن شده را قبول نماید، مهر نیز صحیح است و چنانچه قبول نکند، فقط مهر المثل[2] ثابت می­شود.